Ik baad even in je zonlicht,
ik nestel me in je zachte pels,
verdrink zienderogen in je prachtige ogen,
en luister gefascineerd naar je prachtige lach.
Valt er wel met jou te praten,
is mijn ziel niet te verdoofd,
met jou converseren een pracht van een gedachte,
ik bereid me voor en schrijf een grap.
Alles zou ik doen voor je stralende lach,
als een koude maan die een planeet omzwerft
die zich koestert in je sterrenlicht.
Enthousiast kluister ik me vast,
als ik jou kon plezieren, onderwerp ik aan de Markies De Sade,
enkel maar om je blik te zien
als de ganzenveer mijn tenen kietelt.
Prachtige zomerbloem,
sterrenstof,
verwonderlijke poort naar de heerlijkheid,
ik droom van succes,
om me te vormen in je ziel,
zonder tegenspraak
laat ik me bepraten,
waarschijnlijk ben je ook maar een mens,
maar in mijn ogen een godin,
van vele markten thuis,
opgeleid in het plagen van de mannelijke geest.
Ik zag je die eerste keer,
en was verloren,
anderen waren er niet meer,
ik zag alleen stralende ogen.
Exemplarisch, formularisch
ik schrijf als in een trance
want als je niet voor mij bent bestemd,
ga ik nooit door je blonde haar,
dan verhoog ik alleszins mijn spraakwaterval tot Niagariaanse hoogtes.
Je behoort tot geen enkel,
maar zeker niet tot mij,
ik kan je enkel vervreemden door dit gedicht,
maar waar het hart van vol is,
tenminste toch van een beperkte dichter,
daar loopt de cursor van over,
knipperend, ongeduldig,
tot ik weer iets typ.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten