Het hele conflict in Oost-Oekraïne, zonder het te willen bagatelliseren, is een partij schaak tussen Poetin en Porosjenko. De doden die gevallen zijn, 2086 op 13 augustus, en 5000 gewonden, worden gerekend onder de noemer kanonnenvlees. Alhoewel Poetin een aanhanger is van de Groot-Russische gedachte, is hij net als lichtend voorbeeld Stalin, eerder een voorstander van een verdeling in invloedssferen dan het veroveren van land. Als voorbeelden hiervoor wil ik graag de gebieden Transnistrië, Zuid-Ossetië en Abchazië aanhalen, waar telkens hetzelfde scenario zich afspeelde. Moskou zag met lede ogen aan hoe de invloed van Roemenië binnen Moldavië vergrootte, het vreesde voornamelijk de aanhechting van Moldavië bij Roemenië en een gebeurlijke uitbreiding van de voormalige vijand van de NAVO tot aan de landsgrenzen. Om de Roemeense expansie drang af te straffen, weekte Rusland door intriges en onrechtstreekse steun aan het grensgebied van Transnistrië, dit gebied los van Moldavië onder het mom van het beschermen van de Russische bevolking. Om er meteen een troepenmacht te stationeren die moet opwegen tegen de troepenopbouw van NAVO aan haar oostgrens in Roemenië. De losweking van Abchazië en Zuid-Ossetië uit het Georgische staatsverband, na afscheidingsoorlogen, waren een feitelijke afstraffing van het beleid van Michail Sakaashvili, die na de Rozenrevolutie de pro-Russische Eduard Shevarnadze had afgezet. Rusland is geen grote voorstanders van spontane volksbewegingen, als de Oekraïense Oranjerevolutie of de eerder genoemde Rozenrevolutie, het ijvert meer voor het behoud van het status quo en zijn blijvende invloed op de voormalige delen van de voormalige Sovjetgebieden.
Hoe ver staat het nu met de partij schaak? Poetin heeft een offerzet gedaan, eigenlijk offert hij een pion op om een stuk van hogere waarde te kunnen slaan. Natuurlijk zal hij het verlies aan invloedssfeer betreuren, maar Poetin houdt al langer meer het oog op het Oosten dan het Westen, waar zijn invloedssfeer nog onaangetast is. Door het verlies van de corrupte pion Yanoekovytsj, was Moskou gedwongen om een tegenzet te doen. Het kon immers niet toestaan dat zijn enige ijvrije haven itt Moermansk onder invloedssfeer van het westen kwam. De prijs voor Poetin, het stuk dat hij wil slaan, zo u wil is de Krim. De annexatie van de Krim na een twijfelachtig referendum was weliswaar een feit, maar Poetin wist dat hiertegenover tegenwind zou komen. Volgens mijn beperkte mening veinsde hij de aandacht voor Oost-Oekraïne, waar hij wist te kunnen inspelen op de wensen van de Oost-Oekraïners, om de aandacht af te leiden van de annexatie van de Krim. Oost-Oekraïne is enkel een jammerlijke pion in Poetins monsterlijke partij schaak.
Het zou me niet verwonderen dat Poetin een niet-aanvalspact tekent voor Oost-Oekraïne mits de Krim een onderdeel blijft van de Russische federatie. Dat hiervoor meer dan 2000 mensen moesten sneuvelen, is voor Poetin bijzaak. Dat er binnen Oekraïne een generatielang conflict zal ontstaan tussen aanhangers van Kiev en aanhangers van Moskou kan Poetin enkel in de kaart spelen. Het zal in elk geval dienen als een afschrikwekkend model voor andere would-be democraten binnen de Russische invloedssfeer om onder Poetins ijzeren mantel der liefde uit te willen kruipen.
Misschien krijg ik ongelijk, en wordt er geen akkoord bereikt, maar het Westen zal opgelucht ademhalen als het niet meer hypocriet moet protesteren tegen Rusland, na de debacles met kernenergie is de Russische gasbel en de Europese elektriciteit een prioriteit. Europa dat gebukt gaat onder een economische malaise kan het zich niet permitteren een black out te creëren bij haar bevolking. De Europese bevolking, moegetergd door werkloosheid en rampberichten, zou weleens massaal kunnen protesteren. Een toestand die de Europese toppolitici ten allen prijze willen vermijden.
Als het akkoord vorm krijgt, zal Poetin geroemd worden voor zijn grootmoedigheid, hij kan dan worden aanzien als vredesstichter, eventueel met enkele aanpassingen aan de Oekraïense staatsstructuur, waardoor Poetin de autonomie van Donetsk en Loehansk kan verkopen als overwinning aan zijn vaderlandslievende bevolking, en Porosjenko de recuperatie en intact houding van het grondgebied kan verkopen aan zijn bevolking. Ideaal toch, een conflict met twee overwinnaars en zonder gezichtsverlies voor een van beide partijen. Om Montgomery Burns te citeren: "Excellent."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten