Als je de vergelijking maakt tussen het expansieve ISIS en het expansieve Nazi-regime met de Lebensraum-gedachte, valt op dat enkel na de opening van het tweede font (Normandië) het eerste front (Stalingrad) ontlast werd. Alhoewel een cynicus zal beweren dat de USA best tevreden waren met de wederzijdse vernietiging van 2 erfvijanden, Hitlers nazi-regime en Stalins Sovjet-Unie, en dat zij pas beslisten over de opening van een 2de front toen het Rode Leger iets te zegerijk was in Oost-Europa en de volledige verovering van Duitsland dreigde.
Terug naar het heden, als Obama een tweede front wil openen om de Peshmerga te ontlasten, zal hij moeten onderhandelen met het duivelse Assad-regime om een tweede front te openen om ISIS te ontlasten. Assad zal dit sowieso zien als een legitimatie en continuering van zijn regime, wat niet strookt met de Amerikaanse belangen. Assad zal alles in het werk stellen om dit doel te bereiken, zelfs het opblazen van zijn duivelsverbond met ISIS, waar zij elkaar in naam bestrijden, maar Assad onrechtstreeks banden heeft met Isis door zijn aankopen van olie, die door tussenland Turkije, terug verkocht worden aan Assad, waardoor Assad in de praktijk een financier wordt van ISIS. Het zou me niet verwonderen als er al geheime afspraken zijn tussen ISIS en Assad over de feitelijke verdeling van Syrië. Een oorlogsverbond, als het Sykes-Picot-verdrag van 1916, dat achterhaald zal worden door de feitelijke oorlogsrealiteit. Zowel ISIS als Assad weten dat zij gebonden zijn door een wederzijdse haat, waardoor elkeen dit verdrag zal opblazen als dit hem het beste uitkomt.
Als Obama, die na de dood van James Foley, democratisch gesteund wordt om ISIS(=de rijkste terroristische beweging met een geschat vermogen van 2 miljard $) te bestrijden, zal hij een tweede front moeten bewerkstelligen, liefst met de verzetsstrijders van de gematigde Free Syrian Army, als het moet met Assad. Dat deze onderhandelingen niet openlijk zullen worden gehouden, lijkt me vanzelf te spreken. Maar de bestrijding van ISIS draagt de voorkeur weg, zeker als zij de strategische fout maken de Amerikaanse opinie nog meer op te hitsen door Amerikaanse onthoofdingen. Zelf Obama met al zijn democratische principes zal niet kunnen ontsnappen aan deze realiteit, als blijkt dat de combinatie Peshmerga-Amerikaanse luchtaanvallen onvoldoende lijkt. Tenzij hij natuurlijk de beslissing neemt om terug grondtroepen in te zetten om het Iraaks conflict, en waarschijnlijk ook het Syrische probleem manu militari op te lossen.
Welke kant dit conflict zal opgaan hangt af van de overmoed in het Pentagon en de oorlogsmoeheid van het oorlogsapparaat en de bevolking.
De paradox voor Assad bestaat erin dat hij baat heeft met een versteviging van ISIS om zijn eigen vege lijf te redden. Als Assad zich kan manifesteren als de bestrijder van ISIS, kan hij hoe paradoxaal genoeg, een bondgenoot worden van het westen. De aanwezigheid van Assad is echter als een gloeilamp voor revolutionaire motten die aangetrokken worden door het heilige vuur om Jihad te voeren tegen een vijand van de Umma van gelovigen. Zolang het aantal westerse en moslim vrijwilligers onder controle blijft, is dat verwaarloosbaar voor Assad. Het is ook in de belangen van het westen dat het aantal westerse terroristen onder controle blijft, zolang er geen Irak of Syrie-terugkeerders een aanslag plegen in het vrije westen, kan Obama dit afdoen als fanatici en extremisten die niet passen in de westerse samenleving. De realiteit verandert echter spectaculair met gebeurlijke Amerikaanse doden. Denk maar aan de schokgolven die Bin Laden aanrichtte op 09/11.
Als we terugkeren op Assad, zal blijken dat zijn enige bestaansreden het verlengen van het conflict is tot in het oneindige of de westerse aandacht is weggeëbd. Bij een gebeurlijke nederlaag van ISIS zal het vrijheidsstreven van de Koerden zo groot zijn, dat zij ook een staat willen stichten. Wat hen ongetwijfeld ook de blik zal richten op de grenzen van Syrisch Koerdistan waar dan een machtsvacuüm zal zijn ontstaan. Het zal nog moeten blijken dat de strijd met ISIS een tweede conflict zal ontstaan, waar de USA nooit hun voormalige bondgenoten kunnen afvallen. Het zal nog moeten blijken welke vlag wordt geplant in Syrië en Irak, die van een onafhankelijk Koerdistan of die van het kalifaat. In elk geval zal het onmogelijk blijken de oude grenzen te behouden, maar waar een hertekening van de grenzen zal toe leiden, is zelfs voor een aandachtige en geïnteresseerde toeschouwer, koffiedik kijken of een vogelschouw (= auspiciën) waar een betere augur als ik zijn conclusies uit zal trekken.
Bronnen:
Artikel 1
Artikel 2
Geen opmerkingen:
Een reactie posten