De supermaan brengt de eigen interne paradox naar boven,
het beste en het slechtste in de mens,
Jeckyll and Hide,
de wanhoop en de hubris,
het zelfvertrouwen en de nutteloosheid,
het ego en het imago,
de zonderling en de conformist,
de zedelijkheid en de perversiteit,
de splitsing van de geest.
Mooier kan een maan niet zijn,
vol en perfect
boven de einder,
het duizelingwekkend bestaan verzoend
met jezelf.
De zoektocht naar zingeving in een notendop,
als ik je vandaag niet vind,
ben je onherroepelijk verloren,
de magiër, de vluchteling,
de man zonder hoop.
De schoonheid verbaast me telkens weer,
de trein der traagheid dendert voort
naar een onbekende bestemming aan de boemel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten