Graag had ik een lans gebroken voor Anouk en de haren,
Antwerpens beste, in scherpe krachtige bubble wrap
rauwe emotie omgeven door een speelse verpakking van gitaren, bassen en prachtige zang.
Dat ik de bassist nog ken van vroeger,
doet niet terzake,
hun muziek komt bovendrijven als olie op de Schelde,
wat maakt het uit dat hij en ik hetzelfde bed hebben gedeeld,
maar dan niet in een Mick Jagger-David Bowie moment,
kan je beter bedekken met de mantel der liefde,
wat waren we toen jeugdig en onbezonnen,
gedane zaken hebben geen keer,
we spreken dan ook over vergane glorie.
Laat me eindigen met hun muziek,
want ik breng mezelf in de problemen,
laat hen spreken met hun muziek,
voor ik mezelf de mond voorbijpraat.
Hun muziek is een perfecte, krachtige, rauwe schreeuw
om uw aandacht, geef hen wat ze verdienen,
een ster in de Antwerpse muziek,
beter dan dit wordt het niet
onder de koekentoren.
Dat Anouk bovendien een snoepje is,
a sight for sore eyes, eye candy
u zal haar niet licht vergeten,
als ze uithaalt als een succubus.
Tegenwoordig tourt ze met Slongs,
2 prachtige dames,
maar ik zeg met de hand op het hart,
Anouk vult perfect alleen een podium en uw slaapkamerdromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten