De fijne lijn tussen een lach en een traan,
de wereld is een icoon minder,
hemel heeft alweer een zieltje gewonnen,
geraakt het daar stilaan niet overvol,
save me a seat,
ik moet nog wart mensen terugzien,
maar niet vandaag,
ik heb nog grootse plannen
richting wanhoop en donkere gedachten,
grote kunst en gedichten,
ik moet nog wat schrijven,
ik moet nog publiceren
Waarom zijn het altijd de de gevoeligen,
de kunstzinnigen,
er zijn best wat klootzakken op te noemen die hier nog ongestraft rondlopen,
en enkel leed veroorzaken,
en zij blijven ongemoeid,
ach, ik mag er mij niet aan storen,
zo is het voor duizend en een jaar geweest,
de zachtmoedigen dragen de wereld op hun schouders
een wereld aan onvermoed leed,
zij kunnen het niet bolwerken,
zij kunnen het niet meer aan,
daarom, een woord van troost,
hoe erg het ook is ,je staat nooit alleen,
altijd is er die vriendin of die vriend,
die voor je klaarstaat,
in je wereld van leed,
maar mensen toe te laten,
is misschien de grote kunst
De werel is een plek van puur wild geluk,
tijd om ervan te beginnen genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten