Puntdicht 39

Als eerlijkheid en openhartigheid het nakende einde bespoedigt,

is een leugen om bestwil interessant,

om het palliatieve lijdensproces nog even te rekken,

maar op de lange duur valt of staat een relatie met eerlijkheid,

daar stap ik niet vanaf,

hoezeer je mij ook verfoeit voor de moment.

Ik spreek weer dialect, merk ik hierboven,

maar laat het staan de moment,

te vervallen in je provincialisme,

is een droom en zegen 

voor de kleine dorpeling.

Uitgesponnen verhaal,

morgen sta ik weer paraat

mijn schrijversmaand loopt op zijn eind,

tot meerder glorie van de grote baas,

morgen ben ik schrijver af

en zoek ik weer naar werk,

begin ik met enkele testen,

of ik nog wel Frans spreek,

laat het mij hopen,

of ik bel Farah als hulplijn

of een andere francofiel.

Ik kan der niet aan doen,

maar ik associeer francofiel niet met Frankrijk,

ik lijk eerder een adept van de grote generaal, el generalisimo,
of zoals hij zichzelf liet noemen,
Caudillo de España por la Gracia de Dios ,
een hele mondvol om megalomanie te personifiëren,
en dan beschuldigen ze mij soms van een Godcomplex.

Ik laat het niet aan mijn hart komen,
wens me geluk,
daar in het hoge noorden,
Herentals verwelkomt mij door middel van een van haar dochters,
hopelijk geraak ik niet het magnetische noorden kwijt,
maar kan ik u blijgezind melden:
je me débrouillais.