Soms staat het leven in het teken van het alledaagse,
het gewone, soms zelfs het banale,
als je geluk vindt in de kleine dingen,
is de wereld, het leven zelf een ontdekkingstocht
naar pure schoonheid.
Soms verlies je jezelf teveel in het particuliere,
ben je krampachtig zoek naar het vreemde,
de uitzondering, de exceptionaliteit
om te beseffen dat je eigenlijk vergeet te leven.
Als je geluk vindt,
in het doodgewone,
zelfs een supermarktbezoek,
omdat de schittering van kinderen je verblindt,
als de jeugdigheid en het enthousiasme van de geest,
je zelf even terugvoert naar onverdachte, onbewaakte tijden,
dan weet je dat je leeft.
Dan weet je dat je het geluk hebt gevonden,
in het gezelschap van velen,
dat je een bent met de natuur,
en in vrede met jezelf.
Voor een lach ga ik door een duizend vuren,
maar voor bepaalde mensen en hun geluk,
ben ik bereid te vechten tot mijn laatste snik,
al is dit te militair en te defaitistisch,
te opgeklopt emotioneel.
Als ik de wereld toelaat in al zijn schittering,
komt dit beslist door hen,
mijn perfect gezelschap in een banale supermarkt.
Meer moet het soms niet zijn,
vind je geluk als je niet krampachtig zoekt,
de stress van negativiteit omgebogen tussen koeltoog en drankenstand,
wat zij mij nog kunnen leren,
is fenomenaal,
gewoon te kunnen genieten door mezelf te zijn,
in al mijn onbevangenheid.
Waar een mens eindeloos kan leren,
daar voelt hij zich thuis.
Ik spreek in vaagheden,
in onbestemdheden,
want wil hen niet lastigvallen met mijn gevoel,
maar perfectie heeft een adequate prijs,
zelfs bij LIDL tussen koeltoog en drankenstand.
Ik ben het fossiel,
de dinosaurus,
de lemen reus,
maar voel me goed in mijn rol
als souffleur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten