Every revolution evaporates and leaves behind only the slime of a new bureaucracy.
De bureaucratie, een bron van constante ergernis
en tijdsverlies,
een mogol die zin eigen wetten stelt,
waarvan het eigenbelang enkel wordt onderschreven door haar bezetters,
althans zo stel ik het mij voor,
maar af en toe is het ongelijk aan de meester,
af en toe word je verbaasd,
door een hartelijke vriendelijkheid,
waar de moluch een gezicht krijgt en een naam,
een vertegenwoordiging.
In stille verwondering ging ik heen,
getroffen door haar menselijk gelaat,
verdwenen mijn sneren,
verdwenen mijn hooghartigheid en arrogantie,
verdreven door een vrouw,
die dienstbetoon in het vaandel draagt,
niet de verdachte van PS-politici,
maar onverdacht, goudeerlijk en menselijk.
Als Don Quichote een lans breekt voor een windmolen,
boer, pas dan op je ganzen,
want de vos preekt alweer de passie
voor het menselijk ras,
in al haar verscheidenheid,
mijn liefde gaat voluit uit naar een ambtenaar,
die me vriendelijk bejegende,
mijn humeur kan niet meer stuk
dankzij Nancy van den RVA en een
unieke exotische schoonheid,
die voorbij paradeerde en me duidelijk zag als een schim van mijn realiteit,
een vieze geile oude man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten