Mijn trouw rechthoekig scherm
hoelang heb ik niet achter je gesleten
hoelang heb ik niet gewacht voor het openen van een site
hoeveel foto's heb ik niet bekeken
al dan niet in perfecte resolutie
Mijn cursor knippert ongeduldig
tot ik weer een hersenflits verwerk en herleid tot eenvoudige klanken
weer een pauze, ik zit verlegen om woorden
Spoorloos verdwenen vrienden,
om geen namen te noemen
bezetten mijn gedachten
als een bezette stad
Ben ik rouwig om hun verdwijnen,
hun trouweloosheid,
zonder hen kan ik best wel leven
met respect voor mezelf
Het is als spreken met een ex-werkgever
die je ooit genadeloos heeft buitengegooid
en je dan met zachte stem vraagt hoe het gaat,
de overbodigheid van radeloze vriendelijkheid
als je wereld op instorten staat
De wereld draait door
met verbijsterende snelheid
als je buitenspel staat in het spel van je leven
de draad weer oppakken vraagt engelengeduld
en de steun van je beste vrienden,
zonder hen had ik het waarschijnlijk niet gered,
mijn onvoorwaardelijke liefde gaat uit naar hen
die me tijdens de storm
niet de rug hebben toegekeerd
En wat betreft de rest,
ik ben hen dankbaar voor het openen der ogen,
het wegvallen van zwarte oogkleppen,
respect is iets wat je moet verdienen,
en zeker niet als je erom vraagt
Ik ben contemplatief,
kan het verleden niet veranderen,
met spijt in het hart
maar de toekomst zal hopelijk bewijzen
wat niet te bewijzen valt,
zonder liefde en respect kan je niet leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten