De schoonheid van het bestaan uitgedrukt in klinkers en lettergrepen,
beelden en symbolen,
komma's en uitroeptekens,
mensen en hun creativiteit.
Uren kon ik kijken naar de helden van het kleine scherm,
gekleefd aan het scherm voor een portie
verbijsterend entertainment van grootmeester David Lynch.
Is het nostalgie,
zijn de programmamakers minder creatief,
of worden ze minder losgelaten,
maar zo gefascineerd ben ik zelden nog geweest
als toen, aflevering na aflevering
voor het oplossen van de moord op Laura Palmer,
verdwaald in het labyrint.
Mijn geest schreeuwt om inspiratie,
herbronning na een aanval van negativiteit en woede,
zelden zo buiten zinnen geweest
door mijn eigen toedoen.
Ik laaf me aan prachtige mensen,
stripachtige meesterwerken,
fb levert me munitie voor
het aanvallen van mijn eigen negatieve emoties,
bezoedeld door haat en kortzichtigheid.
Ik was even het spoor bijster,
maar beloof beterschap,
en toon voor een keer eens geen naakte vrouwen,
op aanraden van een eigenzinnige feministe
die me het respect toonde me even terecht te wijzen
en te tonen dat het soms ook anders kon.
Daarom wat satire,
omdat het vanaf nu anders en beter moet:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten