De fanatieke verzameling

 Boon had zijn fenomenale feminatheek

ik heb ook een fanatieke verzameling

maar niet van dien aard

niet allen zijn ze naakt

ik kan der ook niets aan doen

ik probeer hen te overtuigen

maar ze zijn niet snel geneigd

mijn verzoek te honoreren

tenzij voor de kunst

dan is er veel mogelijk

tis weliswaar geen functioneel naakt

maar alleen om u te plezieren

Laat me nog even verdwalen in een landschap van prachtige ogen

Picasso, Dali of Kandinsky had geen mooiere muze

dan dit bloedmooie linke droomexemplaar,
al kenden ze vele meisjes van plezier

naast haar zijn er nog velen

waarmee ik u binnenkort zal amuseren

gun me nog even wat tijd

het wachten is beslist de moeite waard

Meer kan ik u ook niet bieden

tenzij nog wat Neruda over schitterende ogen om u de dag in te zenden

ik troost me met de gedachte dat ook don Pablo

ook wel eens neerslachtig was

maar uit zijn ongeluk wordt zo'n wonderbaarlijke kunst geboren 

dat ik nederig het hoofd buig:

Ik kan vanavond de droevigste verzen schrijven.

Schrijven bijvoorbeeld: 'de nacht is helder en
de blauwe sterren twinkelen in de verte'

De wind van de nacht draait in de hemel en zingt.

Ik kan de droevigste verzen schrijven vanavond.
'Ik hield van haar, en soms hield zij ook van mij'.

In nachten net als deze hield ik haar in mijn armen.
Ik kuste haar zo vaak onder de oneindige hemel.

Zij hield van mij, en soms hield ik ook van haar.
Hoe niet te houden van haar grote onbewegelijke ogen.

Ik kan de droevigste verzen vanavond schrijven.
Te denken dat ik haar niet heb. Voelen dat ik haar verloren heb.

Luisteren naar de immense nacht. Nog immenser zonder haar.
En het vers valt in de ziel zoals dauw op het gras.

Wat maakt het uit dat mijn liefde haar niet kon houden.
De nacht is helder en zij is niet met me.

Dat is alles. In de verte zingt iemand. In de verte.
Mijn ziel is niet gelukkig met het verlies van haar.

Alsof ik haar dichterbij haal zoekt mijn blik haar.
Mijn hart zoekt haar, en zij is niet bij mij.

Dezelfde nacht die dezelfde bomen wit.
Wij, die van toen, zijn niet meer dezelfde.

Ik hou niet meer van haar, dat is waar, maar hoeveel hield ik niet van haar.
Mijn stem zocht de wind om haar oor aan te raken.

Van een ander. Zou ze van een ander zijn zoals eerder van mijn kussen?.
Haar stem, haar lichte lichaam. Haar oneindige ogen.

Ik hou niet meer van haar, maar misschien hou ik van haar
de liefde is zo kort en zo lang de vergetelheid.

Omdat in nachten als deze hield ik haar in mijn armen.
Mijn ziel is niet gelukkig met het verlies van haar.

Ook al is dit de laatste pijn die zij mij aandoet,
en dit de laatste verzen zijn die ik haar schrijf.

XII

Para mi corazón basta tu pecho,
para tu libertad bastan mis alas.
Desde mi boca llegará hasta el cielo
lo que estaba dormido sobre tu alma.

Es en ti la ilusión de cada día.
Llegas como el rocío a las corolas.
Socavas el horizonte con tu ausencia.
Eternamente en fuga como la ola.
He dicho que cantabas en el viento
como los pinos y como los mástiles.
Como ellos eres alta y taciturna.
Y entristeces de pronto como un viaje.
Acogedora como un viejo camino.
Te pueblan ecos y voces nostálgicas.
Yo desperté y a veces emigran y huyen
pájaros que dormían en tu alma.

~ Pablo Neruda

 © Farah