Ik huil naar je groene wijnstokken
mijn altijd presente ronde vriend
mijn eeuwige erfvijand
maanziek ben ik van je zachte kus
Verloren nachtvlinder
tijdens de nacht ben je mijn gezel
als ik alleen ben met mijn bedwelmende gedachten
Je kale vlaktes,
je onherbergzaamheid
je eeuwige voetafdrukken
en aftandse maanauto's
vloog ET je dan nog voorbij
idool van vele verdwaalde dichters
die hun liturgisch drankprobleem verdoezelen
met droge wijn
Land van kale zeeën
Ik ben verliefd op je namen,
van maria, tot sinus, paludes of lacus,
over zeeën, tot meren, moerassen en baaien
al naargelang hun soortelijk gewicht en grootte,
de Slangenzee, de Zee van de Koude en de Zee van de Onschuld,
het Meer van de Dood, het Meer van de Vergeetachtigheid,
het Moeras van de Epidemieën, de Baai van de Dauw of de Regenboogbaai
je onbekende, onbeminde achterzijde die we nooit te zien krijgen
je elliptische baan om een verzengende aarde
je kou, je springerigheid,
je gebrek aan dampkring en zwaartekracht,
waarover een man kan dromen sinds 1969
Ach, misschien krijg ik wel eens een lift
van een rijke Chinees,
ik bereid me alvast voor,
op je gure onthaal
© at Barbara Bezina
Geen opmerkingen:
Een reactie posten