De maatschappij is ziek
en drijft op paarse wolken van afgunst en achterdocht
gebroken vleugels, geknakte dromen
en dromerige jachten
de maatschappij staart je aan
en bestudeert je radeloze motieven
het slechtste in een mens, de krakende Schadenfreude
het leedvermaak van de alligator
het sissende van de kronkelende slang
klagers drijven dromers tot wanhoop
NIMBY
symboliseert de macht van de enkeling en het failliet van velen
de machteloosheid van de enkeling tegen de bureaucratie
de gedragen weerzin tegen het onvermijdelijke
het hoofd hoog houden in een moeras van verdachtmakingen
en omgekeerde bewijslast
ik pleit à decharge
en verlies me in de willekeur van het vonnis
donkere onweerswolken regenen in een gestage stroom
van zure regen,
wat brengt er nog hoop in verziekte geesten
die teveel onrecht hebben aanschouwd
om nog normaal te kunnen denken
en het abnormale normeren als standaard
ik bezing de stille traan
het verloren geluk
de stille getuige
van menselijk ongeluk
de parade van onmacht en woede,
de geestdrift die verstilt
Ik laat even het hoofd hangen
in een onbewaakt moment
tot ik weer de perfectie zie
van een verwante ziel,
trek ik me terug in de kerker van mijn geest om even te hergroeperen
De wellust van zo-even
de trage processie
het stuit me tegen de borst
lastig om vooruit te komen
als de hoop is weggenomen
Maar ik ben opgelucht, ik heb geventileerd,
mijn zorgen van me afgeschreven,
misschien zit u nu met een wrang gevoel,
van leedvermaak of medelijden,
beiden is onaanvaardbaar voor een onafhankelijke ziel
Morgen sta ik er weer, met de rug gerecht,
maar nu moest ik me even laten gaan
in een golf van turquois zelfmedelijden,
zelfkastijding en onbegrip
voor een barse wereld, waarin de ziel tot vluchteling wordt
van een denkbeeldig leger van bureaucraten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten