komt nu ook uit in de praktijk, wat ondanks het revolutionaire en
ontvlambare klimaat op Tahrir, me ergens stemt tot tevredenheid.
Generaal Al-Sisi roept de regering van de Moslimbroederschap
o.l.v. Morsi op om binnen de twee dagen orde op zaken te stellen.
Mursi bevindt zich tussen een rock and a hard place,
de betogers uitschakelen zoals zijn voorganger Moebarak deed met
vele doden tot gevolg, luidt zeker zijn nakend einde in.
De situatie op zijn beloop laten en hopen dat de betogers minder
strijdvaardig worden, is ook geen optie, anders legt het leger zijn
wil op en is zijn regering ook een kort leven beschoren.
Problematisch voor het westen is, dat in het Midden-Oosten geen
westerse regeringen zullen verkozen worden na het invoeren van de
democratie. Verandering vraagt tijd, je kan het de stilzwijgende meerderheid
niet kwalijk nemen dat ze niet kiezen voor een dramatische verandering.
Zij kiezen voor wat ze kennen, onbekend maakt onbemind, en
grijpen terug naar hun moslimroots, en de enige oude verzetsbeweging
tegen Moebarak, de Moslimbroeders.
Daartegenover staat een luide verwesterde minderheid, die
inderdaad de Egyptische revolutie inluidde, maar de revolutionaire
partijen verloren duidelijk democratische verkiezingen. Het lijkt een aparte situatie
dat zij nu het leger steunen, in een revolutie vorm je soms vreemde verbonden,
om het woord duivelsverbond, al te zeer historisch beladen, niet in de mond te nemen.
Paradoxaal is dat een autocraat slechts door een autocraat kan opgevolgd worden,
waar de minderheid nooit genoegen mee zal nemen. Het vraagt tijd, om drastische hervormingen door te voeren, anders riskeer je het maatschappelijk gestel totaal te ontwrichten, wat dan weer
de voedingsbodem is voor een burgeroorlog.
Als het leger een rol opneemt als in Turkije, en een rol opneemt van de
seculiere staat, vormt zij een een natuurlijke bondgenoot van de revolutionaire
minderheid en van het westen. Hoewel de westerse steun aan het leger tegen
de wil van de moslimmeerderheid in, kan leiden tot oprispingen in de Moslimwereld
dat het westen wel democratie wil, zolang het maar geen islamitische is. Dan voert het
westen eigenlijk een strijd tegen de islam, het standpunt van vele extremisten.
De enige oplossing lijkt me, als Morsi hervormingen wil toestaan naar
de zin van de hervormers tegen zijn achterban in, wat me ook politieke zelfmoord lijkt.
De tijd zal uitwijzen of Morsi een groot staatsman is, of slechts een tussenpaus.
En of de dolgedraaide massa op Tahrir genoegen zal nemen met een compromis,
lijkt me ook al heel moeilijk te liggen.
Tenslotte wat de rol zal zijn van het leger, het westen en extremistische moslims
lijkt me zeer moeilijk in te schatten. Ik volg het verslag van Rudy Vranckx en prijs me
gelukkig dat ik vanachter een computer hierover mag filosoferen.
Een oplossing is waarschijnlijk nog niet voor morgen, maar dat de tweede
fase van de Arabische lente is ingeluid, lijkt me zonneklaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten