Historische analogie

In 1929 regeerde de depressie in Duitsland, het land het zwaarst getroffen door de beurscrash van 1929 en de uitbetaling van openstaande oorlogsschulden, die opgeëist werden door de geallieerde strijdmachten uit een al dan niet misplaatst wraakgevoel op de Duitse arrogante Weimarstaat.  De inflatie weelde tierig, Duits geld was niets meer waard en de prijzen klommen torenhoog, onmogelijk voor vele Duitsers om de eindjes aan elkaar te knopen.  De traditionele partijen verloren de voeling met de getergde massa, die uitkeek naar andere democratische alternatieven die zich aandeden in de communistische partij en de Nazi’s van Hitler.  In de oplopende polarisatie tussen communisten en nazi’s werden de traditionele partijen weggevaagd, ze keken ernaar, brachten hun goednieuwsshow en verschrompelden tot Hitler de macht greep met de bekende historische gevolgen.

 

In Griekenland heerst de depressie na de beurscrash, de traditionele partijen schrompelen weg, en de neonazi’s van Nieuwe Dageraad en de communisten van Syriza zijn de opkomende partijen.  Ironisch genoeg is het nu het neoliberale beleid van Merkel en bij uitbreiding Duitsland dat de Grieken de keel afsnijdt.   Waarschijnlijk wegens interne Duitse motieven, maar het lijkt wel of geen lessen worden getrokken uit de geschiedenis.  Ik zie de toekomst van de Griekse democratie somber in, als de Grieken geen gehoor krijgen in Europa met hun vraag in soepelheid bij het betalen van de uitstaande schulden.  Misschien is het geen populair verhaal, maar geschiedenis heeft zijn merite.

 

In België, slechts getroffen door een recessie, wordt de soep niet zo heet gegeten.  Alhoewel de traditionele partijen zich misselijkmakend bezondigen aan een goednieuwsshow en bijvoorbeeld Coene de mond wordt gesnoerd als hij de echte economische cijfers wil geven.  Vlaanderen werd al lang geplaagd door een opkomst van extreem-rechts en nu scoren ook de soft-communisten van PVDA + in Antwerpen, waar ze al enkele traditionele partijen achter zich laten.  Wie de Belgische politieke geschiedenis volgt, weet dat Antwerpen een snelkoker is voor een fenomeen dat zich met vertraging ook in de rest van Vlaanderen afspeelt. 

 

Bart de Wever is een historicus, en kent ongetwijfeld dezelfde analogie.  Hij is er met succes in geslaagd extreem-rechts in Vlaanderen de wind uit de zeilen te nemen en het Vlaams Belang te kannibaliseren.  Bovendien heeft hij aangekondigd dat het cordon santitaire zich verbreedt tot extreem-rechts en extreem-links, waarbij een toekomstige polarisatie wordt vermeden in Vlaanderen.  Bart De Wever is geslaagd om het Vlaams Belang klein te krijgen, waar de traditionele partijen nooit in geslaagd zijn, bovendien zorgt hij voor een “containment” van PVDA+.  De intellectuele domheid die zich uitstrekt op het wasteland van facebook en twitter van zogenaamd progressieven vervult mij met een diepe afkeer.  Bart De Wever wordt nu beschouwd als satan, waar ze hem eigenlijk zouden moeten danken om met voortschrijdende inzichten zijn strategie te bepalen.  De traditionele partijen zullen dit nooit toegeven vanwege de postjesverdeling en zullen als de spreekwoordelijke hond die de hand bijt die voedt, hun bekrompen kortzichtige belangen nastreven.  Ik hoop van ganser harte dat ze mislukken en dat De Wever zijn toekomstvisie mag ontwikkelen.  Met zo’n kapitein gloort er hoop in de toekomst van het machtsgeile circus.  Het ga je goed, BDW.