als de zoon van de bekendste
kinderverkrachter en –moordenaar
die België ooit gekend heeft, de
uitbarsting van haat tegen zijn
ouders moet sporen nalaten bij
een 28-jarige
Maar zoals u terecht opmerkt,
hij mocht tenminste opgroeien,
iets wat zijn moeder, de blonde
handlangster, het monster van Malonne,
An en Eefje, Julie en Melissa
niet gunde, al is het misschien
sensatiegericht, het is
verfrissend eens een nieuw perspectief te horen,
na het discours van de
nabestaanden, dat we al kenden
Verscheurd tussen werelden, verdedigt
de zoon zijn moeder,
wat anders lof zou oogsten, maar
nu moeilijk te vatten is,
het perspectief, handlanger van
het onverdedigbare, dat wellicht andere
motieven dan de romantische
speelden bij de onvermogendheid van
Martin, laat ik in het midden,
ik heb het afgeleerd om de menselijke
gave om de waarheid te
verdraaien en zich eigen te maken, te onderschatten
Martin is uiteindelijk een mens,
een vrouw, een moeder en geen symbool,
al valt haar wreedheid
loodzwaar, moeten we zo menselijk zijn haar
een tweede kans te geven zonder
gevaar voor de maatschappij, die zij haar
slachtoffers misgunde, of wordt
de grootste vrees van Frédéric waarheid,
en wordt zij afgemaakt door een
gek, minstens wordt het klooster van Malonne
een strijdgebied als ze
verhuist
dat ze maar snel “in het
verborgene” gaat leven zoals anderen, lees Vangheluwe, haar hebben voorgedaan,
misschien kunnen ze
samen een boompje opzetten over
de oneerlijkheid van de maatschappij, want wat
me nog het meeste stoort, is de
intellectueel duizelingwekkende goedpraterij en het zelfbeklag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten