De Olympische Spelen zijn weer
ten einde, de afgoderij
van afgetrainde lichamen loopt
teneinde, de hoogmis
van menselijke lichamelijke
perfectie leidde tot idolatrie
voor neurotisch klaargestoomde
lichamen vaak met bijpassende eetstoornis
De balans voor België is niet zo
positief, 2X brons en een maal
zilver in randsporten, vaak veel
ongepaste tevredenheid met
middelmatigheid, contentement
met een top 8 en olympisch
diploma, België mist de do or
die-mentaliteit van onze Noorderburen
en waarschijnlijk ook het budget,
al pleit ik ook voor stachanovisme
De Olympische Spelen waren sexy,
en soms ook grappig
al blijft het wrang dat ik ook
de tendens in mij herken de
sport belangrijker te vinden dan
humanitaire rampen,
ik betwijfel mijn prioriteit
maar Sharapova is nu eenmaal telegenieker
dan het zoveelste lichaam uit
Syrië
Voor mij is niet het brons of
het zilver van de sporters
het topmoment van de sportieve
meerdaagse, maar
het optreden van Van Hoecke, die
als enige de Britse
kranten haalde met zijn
prestatie, wat anderen hem niet kunnen nazeggen
als advocaat van de duivel
Boonen je moet verdedigen, tja….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten