Kerstnacht

De uitgestrektheid van de nacht ligt voor me

als een heidens sneeuwtapijt, maagdelijk onbevlekt,

tenzij wat gegroepeerde kattenpoten, die de perfecte

afdruk nalaten van de stiekeme katachtige sluipmodus
 

Ik benader de imperfectie tot in het summum

de quintessens van de onvolmaaktheid

Barstje zoekt het geluk in vederlichtheid

en benadeelde vreetbuien als de stilte overneemt

De suikerige vadsigheid neemt stelselmatig,

hand over hand toe, als de energie van de versuikering,

mateloos, tomeloos, overbodig opborrelt in dichtslibbende aderen,

als de taart, mokka van nature, laag per laag verdwijnt

bewaakt door de schuldigste nachtwaker van het avondland

Ik beklaag je, vriend, als de duisternis vreet aan de avond,

als de sterren verschijnen als felle geheugensteuntjes

van de onmetelijkheid, dan verschijnt een zwijgzame,

rokende figuur die de nacht bewaakt als was het

een waakzame fabriek voor een onvatbare Roemeen