De tweede Amerikaanse droom

Iedereen kent the American dream,

de droom van een immigrant om het te maken in de USA.

Maar kent u ook de tweede Amerikaanse droom,

of zoals ik u het eigenlijk moet noemen: uitgekiende oorlogspropaganda,

het verspreiden van democratie.

De tweede Amerikaanse droom klinkt holler en holler,

Bush Jr. heeft veel vijanden gemaakt door zijn openlijk cynisme,

het controleren van de oliemarkt onder het mom van het verspreiden van democratie.

De afhankelijkheid van Amerika aan Opec was dan ook legendarisch,

dit wordt ten dele gedifferentieerd door de ontdekking van schaliegas.

Amerika wordt een van de grote exporteurs van gas,

wat ten dele de wereld ten goede komt,

niet langer hoeft men zoeken naar onderliggende motieven

voor een inval hier en ginder.

Het experiment met democratie in het Midden Oosten is altijd faliekant afgelopen,

de keuze in het Midden-Oosten en daarbuiten

is vaak tussen een dictatuur of religieus extremisme, 

de democratie als derde weg slaat niet aan zoals bleek uit het Egyptisch voorbeeld,

waar het leger na een schijnvertoning van een verkiezing haar staatsgreep legimiteerde 

voor de westerse vrienden.

De vrees voor een islamitisch kalifaat is levensgroot in Washington.

Wie gelooft deze mensen nog?? Een Belgische boutade uitgebreid naar Amerika,

waar de keuze tussen republikeinse haviken en democratische vredesduiven

de Oosterse extremisten geen windeieren legt.

ISIS regeert in Noord-Syrië en Noord-Irak,

het kalifaat komt dichterbij,

Syrië spilt over in Irak,

de USSR, excuseer tsaar Poetin moet zijn geluk niet kunnen geloven

en iedereen kijkt naar het Amerikaanse fiasco.

Na het Vietnamees fiasco in de jaren 60 en 70, de steun

voor ultrarechtse Zuidamerikaanse regimes in de jaren 80,

volgt nu de derde trap van het drama van de Amerikaanse buitenlandse politiek.

En na een periode van expansieve buitenlandse politiek, volgt logischerwijs 

altijd een periode van introspectie en navelstaarderij zoals

wordt voorgesteld door de nieuwe maffen van de Tea Party, de logische opvolgers

van the "Crazies" (=de neo-conservatieven).

Wat er ook gebeurt, als de USA nog altijd beweert dat het de enige wereldmacht is,

kijk ik uit naar hun volgende geostrategische zet,

logisch lijkt een verbond met Poetin om clandestien Assad te steunen in Syrië.

Maar als de logische keuze een verbond met de duivel is,

heeft ofwel iemand de kaarten gemerkt,

of duidelijk vals gespeeld,

ik wacht in elk geval gespannen af wanneer de USA va banque gaat.

Als Assad ineens duidelijk aan de winnende hand is, zijn kans op rehabilitatie na een ongezien

bloedbad op zijn burgers, loof ik een prijs uit voor puur cynisme,

al zullen intelligentere mensen het enkel omschrijven als

REALPOLITIK.

Geen betere omschrijving om te eindigen dan met een Duits woord,

WELTSCHMERZ of SCHADENFREUDE,

ik twijfel nog.