Ooit al gepraat met een vrouw
die haast gehouwen lijkt uit plastic of marmer uit Carara,
een schoonheid zo perfect dat ze haast artificieel lijkt
en je tegelijkertijd afstoot,
vaak is praten dan een teleurstelling
want uit een perfecte mond komen vaak enkel maar banaliteiten en platitudes,
boutades en clichés.
Zo aangetrokken en gefascineerd door haar onaardse uiterlijk,
maar afgestoten door haar slaapverwekkende gepraat
dat meestal gepaard gaat met een verblindende arrogantie,
van de vrouw die al te vaak te horen kreeg
hoe perfect ze was.
Geef mij maar de vrouw, die groots is in haar imperfectie,
niet de perfecte maat, niet het stereotype beeld van de gulden snede,
een klein litteken hier, een prachtige haaientand,
een kont die parmantig naar achteren steekt en de zwaartekracht trotseert.
Dan verlies ik mijn zinnen, dan word ik wild,
dan word ik geobsedeerd en gefascineerd,
wil ik enkel voelen hoe ze denkt,
wil ik haar verleiden tot springerige conversaties,
om haar verstand, karakter en geheugen te doorgronden,
dan ben ik niet te houden, dan ben ik een wild beest,
dan ben ik enkel en alleen maar man
zonder greintje beschaving
dan huil ik naar de maan en lach ik maniakaal naar de zon,
dan schrijf ik duizendeneen gedichten met haar in mijn achterhoofd,
dan ben ik gedreven, dan ben ik bezeten,
dan drijft de passie me voort.
Daarom zoek ik zonder ophouden
naar dat ene teken van imperfectie,
dat ene gebrek dat je zo siert,
en dat je groot maakt in je diversiteit
want niets zo saai als een perfecte vrouw.
Ik zoek naar een wild karakter,
een opstandige vrouw, groots in haar ongeduld,
en opvliegend als een wilde leeuw.
En tot ik haar vind, huil ik met de wolven
naar de laaghangende maan
die blauw doorheen het landschap schijnt,
dan schuim ik kroegen en het internet af op zoek naar
vertier en drinkgelagen.
Het is te hopen dat een imperfecte vrouw alleen zoekt naar complementariteit,
want tot u spreekt een compleet imperfecte man,
die enkel in dialoog tot perfectie komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten