dacht ik vannacht bitter na het
ontwaken uit een droom
wat anderen als normaal
beschouwen, loopt voor mij altijd moeilijker
de puberteit heftig, afzetten
tegen moe gezag eenvoudig
Hij hield van mij, ondanks mijn
tekortkomingen
ik moet hem veel pijn hebben
gedaan
het is nu te laat om nog goed te
maken
hij heeft al langer dan een
decennium
het tijdelijke voor het eeuwige
verwisseld op 11 juni
Ik heb zo hard mijn best gedaan
om maniakaal het
tegenovergestelde te doen van wat hij zei
te kiezen voor een andere weg
zovaak tegen een muur gebotst
om nu ironisch te beseffen dat ik
net ben zoals hij
Het liedje van Stef Bos speelt
plagend door mijn hoofd
te lang over gegeven aan
zelfdestructie
misschien komt het te laat mijn
besef
ik weet het niet
maar mijn nalatenschap is
verzekerd door mijn blog
Ik moet werken, werken voor mijn
toekomst
niet langer die verdomde
gelatenheid
ik verplicht mezelf gelukkig te
worden
te leven als was het mijn laatste
dag
Het bewustzijn komt pas laat
ik heb vele verloren jaren
al troost ik mij met de gedachte
dat het voor anderen
nooit zal komen
Ik schrijf neer wat ik voel als
een brok in mijn keel
een pijn in mijn borstkas, een
gemis dat nooit zal stillen
al is het bewustzijn groot, ik
ben meer dan de som van twee delen
determinisme is fataal, niet
alles is neergeschreven
tegen beter weten in geloof ik in
de vrije wil van het individu
en mijn kosmische plicht te
overleven tot ik heb
bereikt wat ik in mijn dromen zie
en ver daarbuiten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten