Vrijdag heb ik een
sollicitatiegesprek gedaan
bij Jan, de man van de banden en
de velgen
het was haast karikaturaal
slecht, het slechtste ooit
op dat van trainspotting na
misschien
De aversie was compleet,
wederzijdig
de man in zijn bekrompen wereld
van banden en velgen
tegenover de dromer die geniet
van zonsondergangen
ik wou hem achteraf wel een dreun
verkopen,
de arrogantie droop van hem af
toen hij vroeg wat mij aantrok in
de baan
werd mijn hoofd helemaal leeg, ik
kon hem
moeilijk zeggen, niets, maar dan
ook totaal niets
behalve financiële zekerheid
Ik was blij dat ik buiten was,
dat ik niet meer
moest spelen, interesse veinzen
voor een klotejob
met een minderwaardig loon, de
werkgevers hebben
het licht gezien, lonen worden
niet meer uitbetaald
maar eerder aalmoezen en
peuleschillen waarvoor je moet kruipen
ter meerder glorie van de manager
Ik heb schrik dat ik nooit meer
zal werken
als ik even blik naar de overkant
van de tafel
ik lig niet goed in de markt,
besef ook mijn tekortkomingen
maar om even de hypocrisisie te
doorprikken
ik ga niet met u in zee, als ware
u de laatste
werkgever op aard, wat een droom
in een wereld
van duizenden applicanten voor
een armzalige job
Het leger groeit van
ontevredenen, wij solliciteren
wanhopig voor elke mogelijke job,
om u de baas te plezieren
kruipen we door het stof, de
natte droom van elke kleine
man die zijn machtswellust kan
botvieren en rancuneus
kan oordelen welk type hem niet
bevalt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten