Vervreemding

 

Ik sprak vandaag met iemand

die me ongelooflijk deed terugdenken aan een oude vriendin

het kapsel, het brilletje, de prachtige tanden

ik was weemoedig, tijd is een vreemde kameraad

Ik bracht haar aan het lachen

een warme, spontane lach die klaterde

als de mooiste waterval op stenen rotsen

haar ogen twinkelden, straalden als zachte kooltjes

zij was echt als een 20–jaar oude fata morgana

die zich kristalliseert  in de mooiste synthetische diamant

En toch, ik was weer alleen in de kamer

hoewel de realiteit mijn perceptie tegensprak

ik was weer waarnemer, laat staan deelnemer

aan het gesprek, alsof een verbeterde versie van me overnam

terwijl mijn eigen koude zelf toekeek achter een doorkijkspiegel

De vervreemding is een vreemde patriot

het gevoel nooit ergens toe te behoren

slechts omstaander te zijn in een oude Griekse tragedie

alsof Sophocles mijn teksten schreef die ik enkel debiteer

Ik verwijt mezelf teveel te denken

ware het niet eenvoudiger enkel te zijn, voor ik besta

te spreken voor ik kan denken, te praten voor ik onderneem

kan het allemaal niet eenvoudiger, spontaniteit en natuurlijkheid

boven artificieel geredeneer, is de eerste gedachte niet vaak de beste,

welklinkender dan het eeuwige geschaaf en de bijtende correctie

Soms, vaak, altijd ben ik jaloers op de eenvoud, de volslagen

zelfzekerheid van brutale geesten, die zichzelf nooit in vraag stellen,

een zelfvertrouwen uitstralend dat nooit gedragen wordt door daden,

maar in hun hoofd de eeuwige waarheid is die met hand en tand

wordt verdedigd ter meerdere glorie van hun persoon, ook al leef

ik honderd jaar, die zekerheid zal ik nooit bezitten