Dinsdag, een doodgewone zomeravond,
telefoongesprekken met de kleine zus,
ik doe mijn relaas van de voorbije dag:
"Goed nieuws, vandaag nog niets gebroken."
Een licht grinniken, geen bevrijde lach,
de grap had teveel realiteitsgehalte,
allebei vreesden we zijn onstuimigheid.
Donderdag, een paar dagen,
een ongeruste telefoon,
de kleine zus vanuit het ziekenhuis,
Daan was afgevoerd met een ongelukkige enkel,
ze vreesden een breuk, de tibia, het scheenbeen
was in gevaar, ik dacht aan Contador.
Zo erg was het niet,
enkel een scheur, hij moest bijna geopereerd, mijn kleine vriend,
maar hij was stoer in het ziekenhuis,
twas dan ook niet zijn eerste keer.
Op zijn leeftijd had ik al meer gebroken,
ik heb een scheve neus, een wat uitstekend polsbeen,
een enkel met uitgerokken banden en een knie met pleinvrees.
Wie ben ik om hem aan te manen tot voorzichtigheid?
Hij loopt hier nu rond met krukken,
en heeft mij al geridderd,
ziekenhuishumor op zijn allerbest.
Enfin, zijn vakantie is verlengd,
ook met ongelukkig been,
of gescheurde enkel,
hij zit nu te tateren achter mij met zijn blond vriendinnetje,
misschien moet ik wel aanvaarden dat hij niet voor mij blijft
maar voor de mooie ogen van blond Tineke.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten