Moedeloos verschuilen verzen zich in verboden woorden
tot de dichter ze tragischerwijs ontknoopt,
ontcijfert en herschikt
tot ze enkel in zijn hoofd,
en enkel daar, in zijn unieke hoofd,
bij gebrek aan misbruik van de situatie,
omvormt tot hemeltergende verzen
die mooi in de mond liggen,
bij gebrek aan podiumact
en de gave hebben tot ontroeren
wat geen prozaschrijver vermag.
De unieke kunst laat me niet los,
al moet ik wel binnenkort,
bij gebrek aan beeldmateriaal....
De meester schuilt in het verborgene,
in het tragische,
in het verbetene.
Metallica speelt op de achtergrond
enter sandman speelt me door het hoofd,
een gebed als een ander
in melodramatisch metaalachtige verpakking.
Laat me dan meer zijn,
dan wat ik vermag,
beter dan ik ooit kon hopen,
hopelozer dan ik ooit kon vrezen,
opgejaagd door een verbeten metallriff.
Laat me even me vermaken met genialiteit,
ik vraag het al zo lang
vondsten terugvindend die ik ooit ben kwijtgespeeld
in een jarenlang verblijf aan een toog.
Slapeloze nachten,
ik ga der weer tegenaan,
en kijk in de duisternis
tot ik je weer zie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten