Kan kunst de wereld redden?
Wsl niet,
het is geen voedsel, slaap, water of zuurstof,
zelfs geen kleding, geld of luxe,
maar het is broodnodig.
Kunst is exuberant, explosief, verbijsterend in elke goeie zin,
kunst schopt je een geweten,
kunst grijpt je bij je nekvel,
althans goeie kunst,
die een emotie overbrengt alsof je nooit meer zonder kon.
Alle bovenstaande kunst uit "Arte digitale" van Barbara Bezina,
een Argentijnes kunstenares
die verbluffende kunst brengt
die me steeds verwondert.
In haar universum kan ik uren verdwalen,
zij maakt me gelukkig,
misschien is ze een verwante ziel,
maar bovenal is ze grandioos
als een kameleon die steeds transformeert,
als een pauw die zijn verenpracht toont.
Uren kan ik verdrijven met grote schrijvers,
die me telkens weer raken
met hun unieke vondsten en hun waardevol taalgebruik.
Mijn favoriete dichteres leest nu voor uit eigen werk:
Vroeger was ze uitgestrekt
nu nog een gevouwen duin
glimlachen zegt ze
is een act tegen de zwaartekracht
tussen twee huizen door
huilt ze schuilend of andersom
zoals je bij een sjaal denkt aan de kou
zo denkt ze aan het leven
thuisgekomen haalt ze het speelplein
onder de nagels van het kind vandaan
raadt granaatappels juist op tv
gaat slapen zo uitgestrekt mogelijk
morgen is haar territorium weer twee voeten
maat 38 groot
Jonge mensen die zwijgen
slappe ballen onder een stijve
lage slingers bij een verjaardagsfeest
waar zijn de moeders
die vragen hoe het is geweest
in deze stad waarin ze met moeite de maand neertelt
het aangeraden gebak, zonnebrillen metallisch groen
van keverschilden, vraagt ze: ik ben alleen
en hoewel de lucht zalmroze
we vrijelijk kunnen spreken dus van luchtroze zalm
zeg ik domweg ja, de stad is steeds
en dan de putjes in haar lach
alsof in elke wang een nietje zat
Er hoeft nog altijd niet veel
te gebeuren voor ik aan je denk
iets wat niet op jou lijkt is al genoeg
dan denk ik kijk
dit lijkt echt niet op haar
nu nog een gevouwen duin
glimlachen zegt ze
is een act tegen de zwaartekracht
tussen twee huizen door
huilt ze schuilend of andersom
zoals je bij een sjaal denkt aan de kou
zo denkt ze aan het leven
thuisgekomen haalt ze het speelplein
onder de nagels van het kind vandaan
raadt granaatappels juist op tv
gaat slapen zo uitgestrekt mogelijk
morgen is haar territorium weer twee voeten
maat 38 groot
Jonge mensen die zwijgen
slappe ballen onder een stijve
lage slingers bij een verjaardagsfeest
waar zijn de moeders
die vragen hoe het is geweest
in deze stad waarin ze met moeite de maand neertelt
het aangeraden gebak, zonnebrillen metallisch groen
van keverschilden, vraagt ze: ik ben alleen
en hoewel de lucht zalmroze
we vrijelijk kunnen spreken dus van luchtroze zalm
zeg ik domweg ja, de stad is steeds
en dan de putjes in haar lach
alsof in elke wang een nietje zat
Er hoeft nog altijd niet veel
te gebeuren voor ik aan je denk
iets wat niet op jou lijkt is al genoeg
dan denk ik kijk
dit lijkt echt niet op haar
Maud Vanhauwaert
Buitengewoon nietwaar,
ik ben haast beschroomd om nog iets te zeggen,
maar een bloemlezing heeft ook een redacteur,
misschien is dat wel mijn rol, niet die van geniale schrijver
maar eerder van fervente bewonderaar.
Het lichtend voorbeeld natuurlijk,
naast hem vallen mijn woorden echt in het niets,
de man met de gouden tong
die liefdesgedichten onttrekt aan het particuliere en omvormt tot ultieme universaliteit:
I do not love you except because I love you
I do not love you except because I love you;
I go from loving to not loving you,
From waiting to not waiting for you
My heart moves from cold to fire.
I love you only because it's you the one I love;
I hate you deeply, and hating you
Bend to you, and the measure of my changing love for you
Is that I do not see you but love you blindly.
Maybe January light will consume
My heart with its cruel
Ray, stealing my key to true calm.
In this part of the story I am the one who
Dies, the only one, and I will die of love because I love you,
Because I love you, Love, in fire and blood.
I go from loving to not loving you,
From waiting to not waiting for you
My heart moves from cold to fire.
I love you only because it's you the one I love;
I hate you deeply, and hating you
Bend to you, and the measure of my changing love for you
Is that I do not see you but love you blindly.
Maybe January light will consume
My heart with its cruel
Ray, stealing my key to true calm.
In this part of the story I am the one who
Dies, the only one, and I will die of love because I love you,
Because I love you, Love, in fire and blood.
Laat me afsluiten met mijn favoriete prozaïst, Ernest Hemingway,
ook al verdink ik me even fanatiek als hij in mojito's, zijn talent zal ik nooit erven,
en maar gelukkig, twee geniale schrijvende drinkebroers
had de wereld waarschijnlijk niet overleefd:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten