Vanochtend, een dromeloze dag gevuld
met stapschoenen en zonneschijn,
stond ik voor mijn oude vijand,
het zebrapad.
Vroeger stak ik altijd over als een beer op balletles,
onhandig stommelend,
om de witte strepen te vermijden,
ik wandelde altijd op de zwarte vlakken of grijze vlakken
om de vermaledijde witte strepen te vermijden,
ook al wist ik wel dat deze in se ongevaarlijk zijn.
Vanochtend stond ik weer voor het zebristisch gevaar,
en hield me zelf voor niet zo vreemd te doen,
stappen op witte strepen van een zebrapad
houdt geen onmiddellijk gevaar in.
Even hield ik het vol,
en stapte ik onvervaard op de witte strepen,
maar een vreemd onbehaaglijk gevoel verspreidde zich,
in het midden gaf ik het op,
even checken of niemand in de buurt was,
en ik stak weer over op de grijze strepen,
tot eenieders tevredenheid.
Misschien moet ik er wel mee leven een beetje vreemd te zijn,
particular in het Engels,
ach, een klein beetje OCS (Eng. OCD)
er valt best mee te leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten